Hoi allemaal!

Mijn avontuur in Nepal zit er op. Zaterdagochtend heb ik afscheid genomen in het kindertehuis. Ik ben nu weer in het vrijwilligershuis in Kathmandu.

De laatste week in het kindertehuis was goed. Veel leuke dingen gedaan zoals spelletjes spelen en veel liedjes zingen. Ook hebben we aardig wat tekentalentjes ontdekt. De Franse vrijwilligster die samen met mij in het kindertehuis was, vond het geen goed idee om met de peuters te gaan kleuren, want zei ze, dat kunnen ze nog helemaal niet. Daar denk ik toch net even anders over. Na wat bedenkelijke blikken van haar kant zijn we toch aan de slag gegaan. Na een paar minuten waren de kleurtjes verdeeld, had iedereen een velletje papier en werden de eerste lijnen gezet. Sommigen zaten ijverig met hun tongetje uit de mond te kleuren, anderen hadden het na een paar strepen zetten wel weer gezien, maar de sfeer was ontzettend leuk. Uiteindelijk hebben we de kunstwerken ter decoratie opgehangen in de speelkamer.

De oudere meiden hebben aan het begin van vorige week een zak met make-up gekregen. Niet dat ze het nodig hebben, want ze zijn knap genoeg zonder, maar ik weet hoeveel plezier ze er uit halen om elkaar op te maken en nagels te lakken. Ze zijn er iedere avond druk mee in de weer geweest. Ik heb een van de oudste meiden “hoofd make-up” gemaakt, dus zij mag alles bewaren en zorgen dat iedereen het af en toe kan gebruiken. Ook heb ik wat “studiemotivatie” gekocht. Dat houdt in een heleboel lekkere dingen voor tijdens het studeren en huiswerk maken.

Ik heb me deze week wat meer verdiept in de verhalen van de kinderen, waarom ze naar het kindertehuis zijn gebracht. In heel veel van de dossiers staat alleen dat het kind af is gestaan en door de politie naar het kindertehuis is gebracht. Het lijkt me heel moeilijk om nooit antwoord te krijgen op de vraag waarom je bent afgestaan. In de dossiers van de kinderen waar wel meer informatie over bekend is, vond ik veel gelijksoortige verhalen. Bijna alle kindjes waren afgestaan, omdat de moeder nog maar 13 tot 17 jaar oud was. Het kindje werd dan vaak niet geaccepteerd door de familie, omdat de moeder was verkracht, of omdat het kindje geboren werd terwijl de moeder nog niet getrouwd was. Ook zijn een heel aantal kinderen achtergelaten door hun moeder in een vrouwenopvang. De reden dat vrouwen daar heen gaan is vaak een laatste redmiddel, omdat de vrouw thuis gevaar loopt. Of de kinderen deze dossiers ook zelf in mogen zien werd me niet helemaal duidelijk. Nepalezen zijn er soms heel goed in om om een vraag heen te draaien. Het kan dus best zijn dat het antwoord eigenlijk “nee” was. Ik heb tijdens de gesprekken met de oudere meiden gehoord dat ze vaak het gevoel hebben dat ze niet goed genoeg waren en dat ze daarom zijn afgestaan. Er wordt door het personeel van het kindertehuis niet over dit onderwerp gesproken met de kinderen. Ik denk dat ze er af en toe wel met elkaar over praten, maar het ligt erg gevoelig en dat vind ik ook niet zo gek. Hoe sta je in het leven als je niet weet waarom je ouders je hebben afgestaan?

De laatste avond in het kindertehuis heb ik even voor Sinterklaas gespeeld. Niet wat betreft outfit, maar wel wat betreft dingen uitdelen. Over de oudere meiden heb ik kleding, douchegel en shampoos verdeeld en ik had uiteraard weer iets lekkers meegenomen. De kinderen tussen de 5 en 10 jaar heb ik kleurtjes en stiften gegeven en de nanny’s hebben van mij allemaal hele dikke, gebreide, Nepalese sokken gekregen. Met als achterliggende gedachte: “Wie het warm heeft kan ook meer warmte geven”

Laxmi heeft van mij ook nog een sjaal gekregen. Dat voelde niet raar tegenover de rest, want ik heb het meeste met haar opgetrokken. Het afscheid zaterdag viel me zwaar. Ook al ben ik er maar drie weken geweest en had ik me net als in Bali voorgenomen er geen big deal van te maken, ik ben ontzettend om iedereen gaan geven. Ik heb de kinderen 24/7 gezien en ik vond het lastig om “doei” te zeggen. Laxmi vroeg aan haar dochter om aan mij te vertalen dat ze me heel erg ging missen. Dat is insgelijks. Wat een mooi mens is dat.

Voordat ik naar Bali en Nepal vertrok heb ik van best wat mensen een bijdrage gekregen voor het kindertehuis in Nepal. Mijn idee was dan ook dat ik ze zou kunnen helpen om iets aan te schaffen wat voor hen zelf te duur zou zijn. Echter, zoals uit mijn vorige blogs ook bleek, merkte ik als snel dat ik met iets aanschaffen of geld geven niet veel zou bereiken. Het was absoluut door open armen ontvangen, maar ik kan met grote zekerheid zeggen dat de kinderen er dan weinig van hadden gezien. Er was ook niet echt iets wat ze nodig hadden, behalve veel liefde en aandacht. Ik heb zelf aan een aantal dingen gedacht, maar dat zag ik dan op een gegeven moment gewoon ergens ongebruikt liggen. Ooit cadeau gedaan door iemand, waar ze niet om hadden gevraagd en nu dus niet gebruiken. Dat vond ik zonde. Behalve aan activiteiten en kleine cadeautjes zoals ik eerder omschreef, heb ik dus geen geld gedoneerd aan het kindertehuis. Toen ik aankwam in Nepal was het eerste waardoor ik me heel erg thuis voelde de 3-jarige Louis. Ze woont hier samen met haar moeder (Mina) in het vrijwilligershuis en hier delen ze een kleine kamer. Mina kookt voor de vrijwilligers. De afgelopen weken heb ik ze af en toe gezien en Louis heeft echt mijn hart gestolen. Mina belde mij op de een na laatste avond in het kindertehuis op. Ze zei dat Louis me miste en vroeg wanneer ik weer terugkwam naar Kathmandu. Op de achtergrond brulde een heel klein meisje “Bhagawoti, I love you!!”. Ik ben er deze weken ook achter gekomen dat ze bijna geen geld hebben. Mina verdiend een klein beetje geld met het koken voor de vrijwilligers en verder krijgt ze kost en inwoning voor haar en Louis. Louis gaat wel naar de kindergarten, maar heeft bijvoorbeeld maar heel weinig kleren. Een heel groot pluspunt, Mina is een hele lieve moeder en Louis wordt ongelofelijk in de watten gelegd door alle vrijwilligers. Gisteren vertelde Mina me iets waar ik heel erg van schrok. Ze zit er over na te denken om te sparen voor een ticket naar Dubai, om daar een nieuwe leven te beginnen. Toen zei ze dat Louis dan naar een hostel zou gaan. Hostel is hier een mooie verwoording voor kindertehuis. Toen brak mijn hart echt. Mina is er erg van overtuigd dat Louis in een kindertehuis betere educatie krijgt. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, want als iets me geen goed idee lijkt, dan is het als Louis achtergelaten zou worden op een plek waar ik geweest ben. Ik ben er vandaag met Mina nog even op teruggekomen. Het is niet aan mij om haar plannen te veranderen, maar ik kan haar wel vertellen wat ik heb gezien. Gelukkig zei Mina tegen me: “Ik denk ook niet dat ik het ooit zou kunnen. Louis betekent alles voor me”. Om weer even terug te komen op de bijdrage voor het kindertehuis. Ik denk dat je ondertussen wel kan raden wat ik met het geld ga doen. Het is voor Louis. Ik ben gisteren wat inkopen gaan doen en ik heb een nieuwe garderobe voor Louis aangeschaft. En een barbiepop, vast voor kerst, want Mina is overgestapt van het Hindoeïsme naar het Christendom en viert dus kerstmis. Haar argument? Ze was het een beetje beu om voor iedere koe een ceremonie te vieren. Daar komt bij dat Louis twee maanden te vroeg geboren is. Mina was heel bang dat ze het niet zou halen en bidden heeft haar heel erg geholpen. Ze vindt zelf dat ze aan Jezus te danken heeft dat Louis nog leeft.

Voordat ik morgen wegga, ga ik Mina een envelopje geven met het geld. Ik heb een kaartje geschreven in simpel Engels, waarin staat dat het voor Louis (en haar) is, dat ze het niet af hoeft te geven aan het hoofd van the green lion, en dat ze het voor alles mag gebruiken wat ze nodig vindt; een goede winterjas, onderwijs, een cadeautje, enzovoort. Het voelt heel goed om dit aan Mina en Louis te geven. Ik hoop dat iedereen die me een bijdrage heeft gegeven hier ook zo over denkt. Jullie hebben in ieder geval een klein meisje en haar moeder heel erg blij gemaakt. Ik geef het morgen vlak voordat ik wegga, zodat ze niet het gevoel heeft dat ze me oneindig moet bedanken, of iets terug moet doen, want dat wil ik niet.

Ik ben bijna aangekomen bij het einde van mijn blog. Ik ben ontzettend blij en trots om luisvrij naar huis te gaan. Misschien dat je nu denkt: “Eh, hoezo?”. Nou dat komt doordat ongeveer ieder kind en iedere nanny in het kindertehuis luizen had….. Dat vertelde de andere vrijwilligster, die ook luizen had, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, terwijl ze in het midden van onze kamer haar haren stond te borstelen. Ik ben dus iedere dag lichtelijk panisch aan de slag gegaan met een luizenkammetje en heb mijn haar iedere dag in een knotje gedragen. Blijkbaar heeft het gewerkt!

Het is tijd om naar huis te gaan. Morgen stap ik rond 21:00 (Nepalese tijd) in het vliegtuig en als alles vliegt zoals zou moeten, dan arriveer ik rond kwart voor 7 ’s ochtends (sorry mama en Hidde

) op Schiphol (Nederlandse tijd). Ik ben ongelofelijk dankbaar voor alle bijzondere ervaringen en herinneringen die deze reis me heeft gegeven. Vooral ook voor alle lieve, leuke en bijzondere mensen die deze 9 weken op mijn pad zijn gekomen.

Bedankt dat jullie deze weken met me zijn meegereisd!!

Veel liefs,

Vera