Hoi allemaal!

De eerste week in Nepal zit er alweer op. Het was een week vol verwondering, verbazing en gezelligheid.

Maandag zijn we begonnen met de cultuurweek. De eerste activiteit was uiteraard kennismaken op een interactieve manier, om zo meer over de groep te weten te komen. De groep vrijwiligers bestaat uit 14 mensen. Veel Nederlanders en een paar vrijwilligers uit Duitsland, Finland en België. Nadat we wat meer over elkaar te weten waren gekomen was het tijd voor onze Nepali naam! Iedereen die vrijwilligerswerk doet hier krijgt een Nepali naam. Als je je dan voorstelt aan lokale mensen reageren ze vol enthousiasme. De coördinatoren van The Green Lion hier verzinnen de namen. Het zijn vooral goden en godinnen, waarbij er keuze is uit zo'n 33 miljoen. Mijn Nepali naam is:........ "tromgeroffel"................... Bhagawoti! De naam Bhagawoti is afgeleid van de naam van een godin die staat voor kracht. Zo kreeg ik het uitgelegd. Ik ben er wel tevreden mee

Dinsdag zijn we na de taalles en lunch op pad gegaan met de lokale bus naar de markt in Thamel. Ik heb nog nooit zoiets gezien. De bussen zijn hier even groot als wat wij een ''busje'' zouden noemen, maar er passen gek genoeg evenveel of zelfs meer mensen in! De stoelen in de bus zijn vaak wel voorzien van een kussen, maar niemand kijkt een raar van op als er een raam ontbreekt, als er spijkers uitsteken, als er toch nog tien mensen de bus in komen, terwijl hij eigenlijk al vol was. Ik heb het met grote ogen allemaal bekeken. Iedere bus heeft een busschauffeur en een mannetje dat uit de deur hangt om te roepen waar de bus heen gaat en om mensen aan te duwen als het nodig is. Dan heb ik het nog niet gehad over de wegen hier. Op de grote wegen ligt asfalt, maar ga je daar vanaf, dan zijn het allemaal onverharde wegen met stenen van kiezelgrootte tot rotsblokken. Ook hier kijkt niemand er van op als je uit moet wijken voor een andere auto/bus en daardoor schuin boven een afgrond hangt. Na een rit over stenen weggetjes bedacht ik me opeens dat ik me kan herinneren dat we op vakantie altijd meteen de banden van de auto moesten checken als we over onverharde wegen hadden gereden. ''Om er zeker van te zijn dat er geen steentjes in de band zaten". Ik weet nu zeker, na een week over stenen, rotsblokken en onverharde wegen te hebben gereden, dat er heel wat voor nodig is om die banden lek te maken!! We hebben ontzettend gelachen met de groep als we weer met die bus moesten, want oh wat een ervaring was dat. Je krijgt hier trouwens één week rijles. Een paar uur theorie, de volgende dag een formulier invullen, ÉÉN DAG RIJLES, en dan kan je je papiertje ophalen. Toen stond ik toch even raar te kijken met m'n jaar lang lessen.....

Woensdag zijn we de (vroege) ochtend gestart met een flinke wandeling door het landschap van Kathmandu. Erg mooi om zo in the middle of nowhere terecht te komen. Mensen zijn hier heel vriendelijk, zeker als je ''Namaste" zegt. Prema, een van de coördinatoren, vertelde ons dat mensen in Nepal vaak voorzichtiger zijn met toeristen dan met landgenoten. Ik heb me ook nog geen moment onveilig gevoeld. Na de wandeling zijn we 's middags naar een winkel gegaan waar je kleding kon laten maken. Je hebt hier weinig gewone kledingwinkels, want bijna iedereen laat de traditionele kleding op maat maken. Je ziet wel dat de jongere generatie overgaat op spijkerbroeken, maar de meeste mensen dragen traditionele jurken en wijde broeken. In de winkel kon je kiezen tussen honderden stofjes en patronen, dan was nog een hele kunst. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een donkerblauw stofje en ik heb een jurkje laten maken. Gisteren (zaterdag) mocht ik hem ophalen. Hij staat best goed, beetje aan de korte kant, maar daar is met een extra rokje en een panty wel wat op te verzinnen. Erg leuk om te doen!

Donderdag zijn we van tempel naar "Stupa" gelopen en vrijdag kwamen daar nog een kookles en een yoga les bij. Op Bali heb ik al veel lieve en leuke mensen leren kennen, maar ook hier in Nepal ben ik heel blij met de mensen die ik tegenkom. In Bali was het vrijwilligerswerk heel massaal, in Nepal is het heel kleinschalig en dat maakt dat er een wat huiselijkere sfeer hangt in het vrijwilligershuis. Het is inmiddels vaste prik om iedere dag even met Louis te kletsen. Ze is dol op selfies maken en muziek luisteren, dus zo nu en dan kruipt ze even op schoot. Ik had nog wat kleurspullen over van Bali, dus die heb ik aan haar gegeven.

Vrijdagavond zijn we met een groep van zeven meiden naar Nagarkot gereden. De taxi miste een raam, dus het was lekker fris in de auto en het waren bijna alleen maar onverharde wegen. Twee uur later mochten we eindelijk met onze koude en trillende benen de auto uit. We kwamen rond 9 uur aan en we moesten nog eten. Gelukkig was de meneer van het hotel zo aardig om te zeggen dat ze best nog iets voor ons konden koken. We bestelde allemaal frietjes, want als we hetzelfde zouden bestellen, zou het sneller gaan had hij gezegd. Na een half uur hadden we nog geen eten, dus we waren al grapjes aan het maken dat hij zeker de aardappelen nog moest schillen. Toen ik even een blik in de keuken ging werpen zag ik daar, jawel, de kok die rustig alle aardappelen in frietjes veranderde. Een uurtje later mochten we ze proeven! Ze waren erg lekker en wat hebben we er een lol om gehad. Nagarkot is bekend, omdat het midden in de bergen ligt vlakbij een uitzichtpunt. Daar zijn we om 05:20 heen gewandeld om daar de zonsopgang te kunnen bekijken. We konden zelfs de Himalaya zien! Geen wolkje aan de hemel, dus het was echt een van de mooiste uitzichten die ik ooit gezien heb.

Eigenlijk zou ik vandaag (zondag) naar het kindertehuis is Patan vertrekken, maar er schijnt een staking te zijn, waardoor er geen verkeer op de weg is vandaag. Dat betekent een dagje langer in het vrijwilligershuis vertoeven, wat ik niet zo erg vind, want het is een ontzettend leuke groep. Morgen word ik rond 11 uur opgehaald en dan begint het echte werk. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik al interessante verhalen gehoord had over het kindertehuis. Van de week ontving ik een berichtje van een meisje dat nu in het kindertehuis werkt. Ze mailde me een schema met de regels voor de speelkamer van de kinderen. Het komt op het volgende neer: Kinderen boven de vijf jaar mogen niet in de speelkamer spelen, de kinderen onder de vijf jaar mogen 45 minuten per dag daar spelen. Ze mogen één stuk speelgoed kiezen. Aan het einde van de 45 minuten wordt er een liedje gezongen of een boekje gelezen, waarbij de kinderen één pop per persoon mogen vasthouden. Toen ik dit schema las voelde ik een beetje verschillende gevoelens. Ik ben blij dat ze een speelkamer hebben! Maar.... dat daar dan een schema voor opgesteld moet worden, daar schrok ik een beetje van. Ik ben benieuwd wat de kinderen (kunnen) doen als de speelkamer dicht is, of als ze ouder zijn dan 5 jaar.

Ik zal jullie aankomende week laten weten hoe het er aan toe gaat in Patan

Veel liefs en tot de volgende,

Bhagawoti

P.S. Ik heb foto's toegevoegd van de cultuur/introductieweek!