Namasté Nepal
Hoi allemaal!
Mijn avontuur in Nepal zit er op. Zaterdagochtend heb ik afscheid genomen in het kindertehuis. Ik ben nu weer in het vrijwilligershuis in Kathmandu.
De laatste week in het kindertehuis was goed. Veel leuke dingen gedaan zoals spelletjes spelen en veel liedjes zingen. Ook hebben we aardig wat tekentalentjes ontdekt. De Franse vrijwilligster die samen met mij in het kindertehuis was, vond het geen goed idee om met de peuters te gaan kleuren, want zei ze, dat kunnen ze nog helemaal niet. Daar denk ik toch net even anders over. Na wat bedenkelijke blikken van haar kant zijn we toch aan de slag gegaan. Na een paar minuten waren de kleurtjes verdeeld, had iedereen een velletje papier en werden de eerste lijnen gezet. Sommigen zaten ijverig met hun tongetje uit de mond te kleuren, anderen hadden het na een paar strepen zetten wel weer gezien, maar de sfeer was ontzettend leuk. Uiteindelijk hebben we de kunstwerken ter decoratie opgehangen in de speelkamer.
De oudere meiden hebben aan het begin van vorige week een zak met make-up gekregen. Niet dat ze het nodig hebben, want ze zijn knap genoeg zonder, maar ik weet hoeveel plezier ze er uit halen om elkaar op te maken en nagels te lakken. Ze zijn er iedere avond druk mee in de weer geweest. Ik heb een van de oudste meiden “hoofd make-up” gemaakt, dus zij mag alles bewaren en zorgen dat iedereen het af en toe kan gebruiken. Ook heb ik wat “studiemotivatie” gekocht. Dat houdt in een heleboel lekkere dingen voor tijdens het studeren en huiswerk maken.
Ik heb me deze week wat meer verdiept in de verhalen van de kinderen, waarom ze naar het kindertehuis zijn gebracht. In heel veel van de dossiers staat alleen dat het kind af is gestaan en door de politie naar het kindertehuis is gebracht. Het lijkt me heel moeilijk om nooit antwoord te krijgen op de vraag waarom je bent afgestaan. In de dossiers van de kinderen waar wel meer informatie over bekend is, vond ik veel gelijksoortige verhalen. Bijna alle kindjes waren afgestaan, omdat de moeder nog maar 13 tot 17 jaar oud was. Het kindje werd dan vaak niet geaccepteerd door de familie, omdat de moeder was verkracht, of omdat het kindje geboren werd terwijl de moeder nog niet getrouwd was. Ook zijn een heel aantal kinderen achtergelaten door hun moeder in een vrouwenopvang. De reden dat vrouwen daar heen gaan is vaak een laatste redmiddel, omdat de vrouw thuis gevaar loopt. Of de kinderen deze dossiers ook zelf in mogen zien werd me niet helemaal duidelijk. Nepalezen zijn er soms heel goed in om om een vraag heen te draaien. Het kan dus best zijn dat het antwoord eigenlijk “nee” was. Ik heb tijdens de gesprekken met de oudere meiden gehoord dat ze vaak het gevoel hebben dat ze niet goed genoeg waren en dat ze daarom zijn afgestaan. Er wordt door het personeel van het kindertehuis niet over dit onderwerp gesproken met de kinderen. Ik denk dat ze er af en toe wel met elkaar over praten, maar het ligt erg gevoelig en dat vind ik ook niet zo gek. Hoe sta je in het leven als je niet weet waarom je ouders je hebben afgestaan?
De laatste avond in het kindertehuis heb ik even voor Sinterklaas gespeeld. Niet wat betreft outfit, maar wel wat betreft dingen uitdelen. Over de oudere meiden heb ik kleding, douchegel en shampoos verdeeld en ik had uiteraard weer iets lekkers meegenomen. De kinderen tussen de 5 en 10 jaar heb ik kleurtjes en stiften gegeven en de nanny’s hebben van mij allemaal hele dikke, gebreide, Nepalese sokken gekregen. Met als achterliggende gedachte: “Wie het warm heeft kan ook meer warmte geven”
Voordat ik naar Bali en Nepal vertrok heb ik van best wat mensen een bijdrage gekregen voor het kindertehuis in Nepal. Mijn idee was dan ook dat ik ze zou kunnen helpen om iets aan te schaffen wat voor hen zelf te duur zou zijn. Echter, zoals uit mijn vorige blogs ook bleek, merkte ik als snel dat ik met iets aanschaffen of geld geven niet veel zou bereiken. Het was absoluut door open armen ontvangen, maar ik kan met grote zekerheid zeggen dat de kinderen er dan weinig van hadden gezien. Er was ook niet echt iets wat ze nodig hadden, behalve veel liefde en aandacht. Ik heb zelf aan een aantal dingen gedacht, maar dat zag ik dan op een gegeven moment gewoon ergens ongebruikt liggen. Ooit cadeau gedaan door iemand, waar ze niet om hadden gevraagd en nu dus niet gebruiken. Dat vond ik zonde. Behalve aan activiteiten en kleine cadeautjes zoals ik eerder omschreef, heb ik dus geen geld gedoneerd aan het kindertehuis. Toen ik aankwam in Nepal was het eerste waardoor ik me heel erg thuis voelde de 3-jarige Louis. Ze woont hier samen met haar moeder (Mina) in het vrijwilligershuis en hier delen ze een kleine kamer. Mina kookt voor de vrijwilligers. De afgelopen weken heb ik ze af en toe gezien en Louis heeft echt mijn hart gestolen. Mina belde mij op de een na laatste avond in het kindertehuis op. Ze zei dat Louis me miste en vroeg wanneer ik weer terugkwam naar Kathmandu. Op de achtergrond brulde een heel klein meisje “Bhagawoti, I love you!!”. Ik ben er deze weken ook achter gekomen dat ze bijna geen geld hebben. Mina verdiend een klein beetje geld met het koken voor de vrijwilligers en verder krijgt ze kost en inwoning voor haar en Louis. Louis gaat wel naar de kindergarten, maar heeft bijvoorbeeld maar heel weinig kleren. Een heel groot pluspunt, Mina is een hele lieve moeder en Louis wordt ongelofelijk in de watten gelegd door alle vrijwilligers. Gisteren vertelde Mina me iets waar ik heel erg van schrok. Ze zit er over na te denken om te sparen voor een ticket naar Dubai, om daar een nieuwe leven te beginnen. Toen zei ze dat Louis dan naar een hostel zou gaan. Hostel is hier een mooie verwoording voor kindertehuis. Toen brak mijn hart echt. Mina is er erg van overtuigd dat Louis in een kindertehuis betere educatie krijgt. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, want als iets me geen goed idee lijkt, dan is het als Louis achtergelaten zou worden op een plek waar ik geweest ben. Ik ben er vandaag met Mina nog even op teruggekomen. Het is niet aan mij om haar plannen te veranderen, maar ik kan haar wel vertellen wat ik heb gezien. Gelukkig zei Mina tegen me: “Ik denk ook niet dat ik het ooit zou kunnen. Louis betekent alles voor me”. Om weer even terug te komen op de bijdrage voor het kindertehuis. Ik denk dat je ondertussen wel kan raden wat ik met het geld ga doen. Het is voor Louis. Ik ben gisteren wat inkopen gaan doen en ik heb een nieuwe garderobe voor Louis aangeschaft. En een barbiepop, vast voor kerst, want Mina is overgestapt van het Hindoeïsme naar het Christendom en viert dus kerstmis. Haar argument? Ze was het een beetje beu om voor iedere koe een ceremonie te vieren. Daar komt bij dat Louis twee maanden te vroeg geboren is. Mina was heel bang dat ze het niet zou halen en bidden heeft haar heel erg geholpen. Ze vindt zelf dat ze aan Jezus te danken heeft dat Louis nog leeft.
Voordat ik morgen wegga, ga ik Mina een envelopje geven met het geld. Ik heb een kaartje geschreven in simpel Engels, waarin staat dat het voor Louis (en haar) is, dat ze het niet af hoeft te geven aan het hoofd van the green lion, en dat ze het voor alles mag gebruiken wat ze nodig vindt; een goede winterjas, onderwijs, een cadeautje, enzovoort. Het voelt heel goed om dit aan Mina en Louis te geven. Ik hoop dat iedereen die me een bijdrage heeft gegeven hier ook zo over denkt. Jullie hebben in ieder geval een klein meisje en haar moeder heel erg blij gemaakt. Ik geef het morgen vlak voordat ik wegga, zodat ze niet het gevoel heeft dat ze me oneindig moet bedanken, of iets terug moet doen, want dat wil ik niet.
Ik ben bijna aangekomen bij het einde van mijn blog. Ik ben ontzettend blij en trots om luisvrij naar huis te gaan. Misschien dat je nu denkt: “Eh, hoezo?”. Nou dat komt doordat ongeveer ieder kind en iedere nanny in het kindertehuis luizen had….. Dat vertelde de andere vrijwilligster, die ook luizen had, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, terwijl ze in het midden van onze kamer haar haren stond te borstelen. Ik ben dus iedere dag lichtelijk panisch aan de slag gegaan met een luizenkammetje en heb mijn haar iedere dag in een knotje gedragen. Blijkbaar heeft het gewerkt!
Het is tijd om naar huis te gaan. Morgen stap ik rond 21:00 (Nepalese tijd) in het vliegtuig en als alles vliegt zoals zou moeten, dan arriveer ik rond kwart voor 7 ’s ochtends (sorry mama en Hidde
Bedankt dat jullie deze weken met me zijn meegereisd!!
Veel liefs,
Vera
Rijst in de gordijnen en kippenvelverhalen
Hoi allemaal!
Er is alweer bijna een einde gekomen aan de tweede week in het kindertehuis hier. Afgelopen weekend ben ik op vrijdagavond teruggegaan naar het vrijwilligershuis. Het was heel fijn om iedereen weer even te zien, verhalen te delen met elkaar en om met Louis te kletsen. Op zaterdagochtend ben ik met vier andere vrijwilligers naar Chitwan gegaan. Een plaats in het zuiden van Nepal die bekend staat om de safaritochten en olifantenritjes. Zaterdagochtend vertrokken we rond een uur of zes en we hebben zo’n zes a zeven uur in een bus gezeten. Laat ik over de rit ernaartoe maar niet teveel vertellen, want als ik weer over ravijnen begin krijgen sommigen van jullie misschien weer buikpijn
Deze week was ik niet de enige vrijwilliger in het kindertehuis. Er is een Frans meisje teruggekomen van een weekje er op uit te zijn geweest. Ze is hier al voor drie maanden en blijft tot eind december. Het was heel fijn om samen te kunnen werken na eerst een weekje in het diepe te zijn gegooid. We hebben veel kunnen praten over de gang van zaken en het was fijn om met iemand van gedachten te wisselen. Ik wist deze week ook al wat beter wat mijn taken waren, dus dat was fijn.
Er waren deze week genoeg momenten dat ik weer even moest slikken, maar ik heb ook erg veel gelachen om alle grappen die kinderen uithalen en leuke momenten gehad. Zo had Laxmi (een van de nanny’s) het idee om even thee te gaan drinken. Daar zat ik toen, op de grond, met vijf peuters om me heen en een bak rijst in mijn handen om te geven. Laxmi was nog maar net weg of ze namen het er even van. De rijst zat overal, de gordijnrails viel naar beneden, omdat ik net te laat was om een peuter uit de gordijnen te vissen en denk maar niet dat ze op dat moment Engels verstonden….. Ik schaamde me kapot! Snel alles opgeruimd en toen Laxmi weer terugkwam lachte ik even leuk als de peuters deden, alsof er in dat kwartier niks geks was gebeurd.
Omdat ik de oudere meiden hier eigenlijk alleen huiswerk zie maken en ik dit weekend toch in het kindertehuis blijf dacht ik, het is tijd voor iets leuks! Ik heb wat make-up, nagellak, snoepjes en chips ingeslagen en morgenmiddag is het tijd voor even een gezellige meidenmiddag! Ik hoop dat ze het leuk vinden
In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik al aardig wat persoonlijke verhalen heb gehoord. Zo weet ik bijvoorbeeld van een aantal meiden al dat ze hier samen met een broertje of zusje zijn gekomen en dat die soms wel zijn geadopteerd en zij zelf niet. Ik vroeg aan een van de oudere meiden waarom zei dan niet ook was geadopteerd en toen zei ze: “Het gezin uit Frankrijk wilde alleen een klein kindje, dus ik was al te oud”. Ik kan het me niet eens voorstellen dat Luc en ik uit elkaar zouden zijn gehaald. Ik vroeg ook aan dit meisje of ze zich kon herinneren dat ze afscheid moest nemen en bij haar antwoord kreeg ik echt even kippenvel. Ze zei: “Ik had wel gezien dat er mensen voor een kindje kwamen kijken, maar ik merkte pas een paar dagen later dat ze mijn zusje hadden meegenomen. Ik heb nooit afscheid genomen”. Toen me dat verteld werd was ik even stil. Wat zeg je op zo’n moment…? Een ander meisje had min of meer dezelfde situatie, maar zij sprak haar zusje een aantal keer per jaar. Een ander meisje vertelde weer dat ze bijna was geadopteerd, maar toen haar moeder toestemming moest geven weigerde die dat. Ze was toen twee en nu achttien jaar oud en ze zei: “Na het tegenhouden van de adoptie heb ik nooit meer iets van mijn moeder gehoord, ik zal haar nooit vergeven”. De meiden die ik op dat moment sprak, sloten zich allemaal bij haar aan. Ze hadden allemaal liever geadopteerd willen worden, want “dan was het beter geweest dan nu”.
Het is vandaag vrijdag, dus dat betekent dat de baby’tjes al ruim anderhalve week niet gewassen zijn. Ik weet van de andere vrijwilliger namelijk dat dit in het weekend niet gebeurd is. Dat ik baby’s bijna knuffel met mijn neus dicht is weer even zo’n moment dat ik herinnerd wordt aan waar ik ben. Wel heb ik deze week wat meer plezier en lachende gezichtjes gezien. Nu de andere vrijwilliger terug is zorgen we er voor dat iedere ‘babygroep’ (de peuters daarvan) iedere dag een halfuur in de speelkamer mag spelen. De speelkamer bestaat nog niet zo lang, maar is geopend door sponsoren die speelgoed hebben gegeven en een kamer hebben geschilderd en ingericht. Het is een erg leuke plek. We proberen ook de nanny’s uit te nodigen om mee te spelen. Dat levert leuke momenten op. Ik ben nog steeds een hele grote Laxmi fan (zij is de oudste nanny). Ik zou haar graag willen vertellen hoe erg ik haar bewonder. Mijn waardering begrijpt ze wel, maar we communiceren niet met taal. Mijn Nepalees is even goed als haar Engels. Tijdens mijn opleiding heb ik veel geleerd over hoe belangrijk de hechting tussen een kind en de opvoeder is. Vooral in de eerste levensjaren. Dankzij deze vrouw groeien de kinderen in haar kamer denk ik nog heel gezond op. Het is heel apart, maar ik zie ook echt een verschil tussen de peuters in de kamer van Laxmi en de peuters in de kamer van de andere nanny’s. Ook als ik niet door mijn “Laxmi-is-geweldig-bril” kijk. Ze lijken een soort van continu gedesoriënteerd ze komen niet echt tot spelen. In tegenstelling tot de peuters in Laxmi’s kamer, die daarbij minder hulp nodig lijken te hebben. Vanuit de pedagogiek vind ik het heel interessant om dit allemaal te observeren, maar ik zou het heel graag anders zien.
Ik ben bezig met het uploaden van foto’s van het kindertehuis en de kinderen zelf, maar het kost nogal wat tijd wegens de soms beperkte verbinding. Er is in ieder geval vast een kleine selectie te vinden onder het kopje “children’s home” bij de foto’s. Tenslotte wil ik iedereen nog even bedanken die me een reactie/bericht/appje heeft gestuurd na het lezen van mijn vorige blog. Dat heeft me erg goed gedaan, dankjulliewel.
Veel liefs en tot de volgende,
Vera
Kleine bruine ogen
Hoi allemaal,
Maandagmiddag ben ik aangekomen in het kindertehuis. Ik werd ontvangen door een vrouwelijke manager die me een korte rondleiding gaf door het gebouw en me mijn kamer liet zien. Hele vriendelijke dame. Ik kreeg de instructie om even op adem te komen op mijn kamer en wat ik daarna kon doen bleef een beetje onduidelijk. Even rondkijken dan maar dacht ik! En toen kwam ik terecht in de wereld van 59 kinderen. Een wereld waar ik eigenlijk geen woorden voor heb, of juist te veel, maar ik ga in deze blog proberen te verwoorden wat ik deze week heb gezien en meegemaakt. Laat ik beginnen met deze zinnen. – Ik had me op heel veel dingen voorbereid. Dat het een arm weeshuis zou zijn, dat ze weinig spullen zouden hebben, dat het gebouw vervallen zou zijn, dat de kinderen naar school zouden gaan, maar dat dat wellicht niet zo heel veel voor zou stellen, eigenlijk vooral dat er in materialistisch opzicht nog veel te regelen zou zijn. Echter, ik ben er afgelopen week achter gekomen dat het tegendeel van mijn verwachtingen waar is. Het kindertehuis heeft een flink aantal sponsoren (voornamelijk echtparen uit Europa), waardoor alles aanwezig is: kleren, rugzakken, schoolspullen, computers en alle kinderen gaan naar een goede Engelstalige school of universiteit. Alles wordt gefinancierd. Ik mis alleen één heel belangrijk, bijna fundamenteel onderdeel; liefde. Daarmee kwam ik voor mezelf tot een hele pijnlijke conclusie. In materialistisch opzicht kan ik iets voor de kinderen in het tehuis betekenen, maar wat ze nodig hebben is liefde en aandacht, en dat kan ik niet voor ze kopen. Dat vond ik heel erg confronterend en maakt dat ik me regelmatig heel machteloos voel. -
Er zijn op dit moment 59 kinderen in het kindertehuis, meer meisjes dan jongens, in de leeftijd van 0-19 jaar. Er zijn ongeveer 25 a 30 kinderen in de baby/peuterleeftijd. Overdag gaan de oudere kinderen naar de kindergarten, school of universiteit. De reden dat een kind wordt afgestaan heeft vaak te maken met dat de familie de baby niet accepteert, omdat bijvoorbeeld de moeder niet getrouwd is. Op dit moment zijn er drie ‘babykamers’ met per kamer 7 tot 11 baby’s en peuters. Iedere kamer heeft een eigen Nanny. Dat is een meisje of vrouw die ook in deze kamer woont en verantwoordelijk is voor de kinderen in haar kamer. Op dit moment zijn er dus ook drie nanny’s. Een van de nanny’s is een hele lieve vrouw. Ik schat dat ze rond de 40 jaar oud is. Ze heeft een hele lieve, vriendelijke uitstaling, knuffelt af en toe met de kindjes, maakt grapjes en is streng, maar lief. Ik kan aan haar merken dat ze heel erg veel om ‘haar’ kindjes geeft. Ik heb deze week veel bij haar gezeten om haar te helpen. Als deze vrouw er niet was geweest, dan had ik vrijdagmiddag mijn spullen gepakt en was ik weggegaan en niet meer teruggekomen. Er zijn namelijk ook nog twee andere nanny’s, waar ik eigenlijk geen andere beschrijving voor heb dan dat ik ze afgelopen week met grote verbazing, frustratie en woede heb geobserveerd. Een van de twee nanny’s is zelf 17 jaar oud. Nou is daar helemaal niks mis mee, maar wel met het feit dat ze werkelijk geen idee lijkt te hebben wat ze aan het doen is. Dinsdag waren er op haar kamer twee peuters die elkaar tot bloedens toe gebeten hadden. Toen ik gehuil hoorde en ging kijken schrok ik heel erg en riep ik haar. Ze wierp een blik in de kamer, zag de bebloede lip, haalde haar schouders op en liep toen weer weg. En daar zat ik toen met twee snikkende peuters. Ze reageert niet op huilende kinderen en ze lijkt altijd overal te zijn, behalve bij de kindjes die haar roepen. Dan is er nog de derde nanny. Haar gedrag vond ik misschien nog wel het meest schokkend. Kindjes aan hun haren/armen omhoog trekken, het lijkt voor haar de normaalste zaak van de wereld, om ze vervolgens ergens neer te gooien. En helaas is dit laatste geen woordspeling, maar iets wat ze echt doet. Wanneer er een kindje huilt krijgt hij/zij een mep in het gezicht en de baby’s van haar kamer hebben zo’n luieruitslag, dat de huid helemaal open is. Na dat ik dit gezien had, waren er op dinsdagochtend nog maar twee uur voorbij.
Toen ik maandagmiddag aankwam en kennismaakte met de kindjes, vond ik dat ze niet zo lekker roken. Ik was dus ook heel blij toen ik hoorde dat we de baby’s en peuters gingen wassen. Hoe gaat dat in zijn werk? Het kindertehuis heeft een groot dakterras waar alle kindjes op een kleed worden gelegd of gezet, in de zon. Een voor een worden ze dan naar de wasplek gebracht. Dat houdt bij de baby’s in dat ze op hun buik op een natte handdoek gelegd worden en dat er een paar bakken water overheen worden gegooid. Als de baby geluk heeft dan kan hij zijn hoofdje optillen om adem te halen, anders is het even een momentje van paniek voor ze. Daarna worden ze terug op het kleed in de zon gelegd. Toen kwam de volgende verbazing weer. In Nederland smeren ze baby’s in met zonnebrand, ze komen niet te lang in de zon en als het te warm wordt dan krijgen ze een zonnehoedje of een parasolletje boven hun hoofdje. In het kindertehuis worden de baby’s ingesmeerd met olie, om vervolgens zeker anderhalf uur in de zon te liggen bakken. Ook dit tafereel speelde zich af op dinsdag. Na anderhalf uur in de zon te hebben gezeten, mochten de kindjes eindelijk naar binnen. Ik kreeg een baby’tje in mijn armen gedrukt die ik naar de kamer moest brengen; “Sister, you baby to room”. Toen stond ik daar in die kamer, met een Nepalees meisje van drie maanden oud in mijn armen, die me met kleine, bruine oogjes aankeek en mijn vinger vast pakte. En toen kwam alles even heel hard binnen.
Ik heb de afgelopen week bijna iedere dag wel even een moment gehad dat ik me even een paar minuten terugtrok op mijn kamer. Gewoon om even te huilen of te laten bezinken wat ik had gezien. De harde manier van omgaan met de kinderen doet me erg pijn en ben ik niet gewend. Ik had ballonnen meegenomen die goed van pad komen tijdens de uren in de zon op het dakterras ’s ochtends. Echter ging een van de nanny’s er meteen bovenop zitten. Toen ik heel veel lipjes zag trillen heb ik toch even verbaasd gevraagd wat de reden daarvoor was. Ik weet vanaf nu dat balonnen niet zijn toegestaan, want dan gaan de peuters vechten. Leren samen te spelen is er dus niet echt bij. Maar ik heb uiteraard een plan B bedacht. In mijn backpack vond ik een heleboel stickervelletjes. Die heb ik de volgende ochtend uitgedeeld, want daar kon die nanny lekker niet op gaan zitten! Begrijp me niet verkeerd, ik probeer te nanny’s zeker te vriend te houden, maar van peuters verwachten dat ze een paar uur op een kleed blijven zitten is onbegonnen werk.
De afgelopen week in het kindertehuis was zwaar, maar ik wil de laatste alinea van mijn blog eigenlijk vooral besteden aan de leuke momenten, want die waren er ook! Iedereen die me een beetje kent weet hoeveel plezier ik haal uit spelen/aandacht geven aan kleine kindjes (en ook de grotere hoor). Ik fungeer ’s ochtends op dat kleed vaak als permanente hangplek voor peuters en daar geniet ik van. Liedjes zingen, gekke bekken trekken en spelletjes bedenken, ik vind het ontzettend leuk. De nanny waarbij ik veel op de kamer ben heet Laxmi. Zij heeft twee kleine meisjes (baby) op de kamer; Anandita en Maya. Ik heb het idee dat ze mijn gezicht beginnen te herkennen, want tegen het einde van de week kreeg ik van beide dames allebei een glimlach. Wat was het hoogtepunt van mijn dag? Nou dat
Het is een nogal negatieve blog geworden, maar ik wilde aan jullie vertellen hoe mijn ervaring was deze week. Ik zie niet op tegen de aankomende twee weken, omdat ik nu beter voorbereid ben, maar vooral ook omdat ik ondanks alles heel dankbaar ben dat ik het leven van deze kinderen voor heel even mag volgen.
Veel liefs en tot de volgende,
Vera
Mero naam Bhagawoti ho.
Hoi allemaal!
De eerste week in Nepal zit er alweer op. Het was een week vol verwondering, verbazing en gezelligheid.
Maandag zijn we begonnen met de cultuurweek. De eerste activiteit was uiteraard kennismaken op een interactieve manier, om zo meer over de groep te weten te komen. De groep vrijwiligers bestaat uit 14 mensen. Veel Nederlanders en een paar vrijwilligers uit Duitsland, Finland en België. Nadat we wat meer over elkaar te weten waren gekomen was het tijd voor onze Nepali naam! Iedereen die vrijwilligerswerk doet hier krijgt een Nepali naam. Als je je dan voorstelt aan lokale mensen reageren ze vol enthousiasme. De coördinatoren van The Green Lion hier verzinnen de namen. Het zijn vooral goden en godinnen, waarbij er keuze is uit zo'n 33 miljoen. Mijn Nepali naam is:........ "tromgeroffel"................... Bhagawoti! De naam Bhagawoti is afgeleid van de naam van een godin die staat voor kracht. Zo kreeg ik het uitgelegd. Ik ben er wel tevreden mee
Dinsdag zijn we na de taalles en lunch op pad gegaan met de lokale bus naar de markt in Thamel. Ik heb nog nooit zoiets gezien. De bussen zijn hier even groot als wat wij een ''busje'' zouden noemen, maar er passen gek genoeg evenveel of zelfs meer mensen in! De stoelen in de bus zijn vaak wel voorzien van een kussen, maar niemand kijkt een raar van op als er een raam ontbreekt, als er spijkers uitsteken, als er toch nog tien mensen de bus in komen, terwijl hij eigenlijk al vol was. Ik heb het met grote ogen allemaal bekeken. Iedere bus heeft een busschauffeur en een mannetje dat uit de deur hangt om te roepen waar de bus heen gaat en om mensen aan te duwen als het nodig is. Dan heb ik het nog niet gehad over de wegen hier. Op de grote wegen ligt asfalt, maar ga je daar vanaf, dan zijn het allemaal onverharde wegen met stenen van kiezelgrootte tot rotsblokken. Ook hier kijkt niemand er van op als je uit moet wijken voor een andere auto/bus en daardoor schuin boven een afgrond hangt. Na een rit over stenen weggetjes bedacht ik me opeens dat ik me kan herinneren dat we op vakantie altijd meteen de banden van de auto moesten checken als we over onverharde wegen hadden gereden. ''Om er zeker van te zijn dat er geen steentjes in de band zaten". Ik weet nu zeker, na een week over stenen, rotsblokken en onverharde wegen te hebben gereden, dat er heel wat voor nodig is om die banden lek te maken!! We hebben ontzettend gelachen met de groep als we weer met die bus moesten, want oh wat een ervaring was dat. Je krijgt hier trouwens één week rijles. Een paar uur theorie, de volgende dag een formulier invullen, ÉÉN DAG RIJLES, en dan kan je je papiertje ophalen. Toen stond ik toch even raar te kijken met m'n jaar lang lessen.....
Woensdag zijn we de (vroege) ochtend gestart met een flinke wandeling door het landschap van Kathmandu. Erg mooi om zo in the middle of nowhere terecht te komen. Mensen zijn hier heel vriendelijk, zeker als je ''Namaste" zegt. Prema, een van de coördinatoren, vertelde ons dat mensen in Nepal vaak voorzichtiger zijn met toeristen dan met landgenoten. Ik heb me ook nog geen moment onveilig gevoeld. Na de wandeling zijn we 's middags naar een winkel gegaan waar je kleding kon laten maken. Je hebt hier weinig gewone kledingwinkels, want bijna iedereen laat de traditionele kleding op maat maken. Je ziet wel dat de jongere generatie overgaat op spijkerbroeken, maar de meeste mensen dragen traditionele jurken en wijde broeken. In de winkel kon je kiezen tussen honderden stofjes en patronen, dan was nog een hele kunst. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een donkerblauw stofje en ik heb een jurkje laten maken. Gisteren (zaterdag) mocht ik hem ophalen. Hij staat best goed, beetje aan de korte kant, maar daar is met een extra rokje en een panty wel wat op te verzinnen. Erg leuk om te doen!
Donderdag zijn we van tempel naar "Stupa" gelopen en vrijdag kwamen daar nog een kookles en een yoga les bij. Op Bali heb ik al veel lieve en leuke mensen leren kennen, maar ook hier in Nepal ben ik heel blij met de mensen die ik tegenkom. In Bali was het vrijwilligerswerk heel massaal, in Nepal is het heel kleinschalig en dat maakt dat er een wat huiselijkere sfeer hangt in het vrijwilligershuis. Het is inmiddels vaste prik om iedere dag even met Louis te kletsen. Ze is dol op selfies maken en muziek luisteren, dus zo nu en dan kruipt ze even op schoot. Ik had nog wat kleurspullen over van Bali, dus die heb ik aan haar gegeven.
Vrijdagavond zijn we met een groep van zeven meiden naar Nagarkot gereden. De taxi miste een raam, dus het was lekker fris in de auto en het waren bijna alleen maar onverharde wegen. Twee uur later mochten we eindelijk met onze koude en trillende benen de auto uit. We kwamen rond 9 uur aan en we moesten nog eten. Gelukkig was de meneer van het hotel zo aardig om te zeggen dat ze best nog iets voor ons konden koken. We bestelde allemaal frietjes, want als we hetzelfde zouden bestellen, zou het sneller gaan had hij gezegd. Na een half uur hadden we nog geen eten, dus we waren al grapjes aan het maken dat hij zeker de aardappelen nog moest schillen. Toen ik even een blik in de keuken ging werpen zag ik daar, jawel, de kok die rustig alle aardappelen in frietjes veranderde. Een uurtje later mochten we ze proeven! Ze waren erg lekker en wat hebben we er een lol om gehad. Nagarkot is bekend, omdat het midden in de bergen ligt vlakbij een uitzichtpunt. Daar zijn we om 05:20 heen gewandeld om daar de zonsopgang te kunnen bekijken. We konden zelfs de Himalaya zien! Geen wolkje aan de hemel, dus het was echt een van de mooiste uitzichten die ik ooit gezien heb.
Eigenlijk zou ik vandaag (zondag) naar het kindertehuis is Patan vertrekken, maar er schijnt een staking te zijn, waardoor er geen verkeer op de weg is vandaag. Dat betekent een dagje langer in het vrijwilligershuis vertoeven, wat ik niet zo erg vind, want het is een ontzettend leuke groep. Morgen word ik rond 11 uur opgehaald en dan begint het echte werk. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik al interessante verhalen gehoord had over het kindertehuis. Van de week ontving ik een berichtje van een meisje dat nu in het kindertehuis werkt. Ze mailde me een schema met de regels voor de speelkamer van de kinderen. Het komt op het volgende neer: Kinderen boven de vijf jaar mogen niet in de speelkamer spelen, de kinderen onder de vijf jaar mogen 45 minuten per dag daar spelen. Ze mogen één stuk speelgoed kiezen. Aan het einde van de 45 minuten wordt er een liedje gezongen of een boekje gelezen, waarbij de kinderen één pop per persoon mogen vasthouden. Toen ik dit schema las voelde ik een beetje verschillende gevoelens. Ik ben blij dat ze een speelkamer hebben! Maar.... dat daar dan een schema voor opgesteld moet worden, daar schrok ik een beetje van. Ik ben benieuwd wat de kinderen (kunnen) doen als de speelkamer dicht is, of als ze ouder zijn dan 5 jaar.
Ik zal jullie aankomende week laten weten hoe het er aan toe gaat in Patan
Veel liefs en tot de volgende,
Bhagawoti
P.S. Ik heb foto's toegevoegd van de cultuur/introductieweek!
Dag Bali, hallo Nepal!
Hoi allemaal!
Mijn eerste update vanuit Nepal! Ik zit nu in de yogakamer van het vrijwilligershuis.
Afgelopen week heb ik in Ubud en vanuit Ubud geprobeerd om nog zoveel mogelijk te zien. Ik verbleef in een leuk hostel midden in het centrum. Donderdag ben ik samen met Caroline naar Denpasar vertrokken. Heel fijn hotel, maar Denpasar bleek al snel geen hele gezellige stad te zijn, dus zijn we donderdag naar Sanur gegaan en vrijdag naar Seminyak, om ook nog even twee kustplaatsen te bekijken. Vrijdagnacht zijn we met een taxi rond 03:00 richting het vliegveld gegaan. Ik was erg blij dat alles nog steeds in mijn backpack paste! Bij de gate afscheid genomen van Caroline. Zij gaat nu naar Vietnam. De eerste vlucht ging heel soepel en ik moest overstappen in Kuala Lumpur, dat ging iets minder soepel. Het duurde heel lang voordat we het vliegtuig uit konden en toen had ik nog een half uur om bij de goede gate te komen. Die gate bleek aan de andere kant van het vliegveld te zijn. De samenvatting is dat ik twee keer door de douane moest en met toch wel lichte paniek een kwartier heb gerend op m'n wandelschoenen, om uiteindelijk buiten adem bij een lege gate aan te komen.... Toen kon ik wel door de grond zakken tot bleek dat ze verplaatst waren naar de gate ernaast. Vliegtuig gehaald!!!
Na een vlucht die twee uur langer duurde dan gepland kwamen we aan in Kathmandu. Het vliegveld leek een beetje op een heel oud schoolgebouw. Hier en daar een camera, maar voor de rest leek het net alsof ik terug in de tijd was gegaan. Mijn visum had ik gelukkig al en ik hoorde ook vrij snel op welke band te bagage aan zou komen. Op Bali moest ik 40 minuten op mijn backpack wachten, nu zat hij bij de eerste tien! :) Toen ben ik op zoek gegaan naar de taxi chauffeurs die buiten met hun bordjes stonden te zwaaien. Mijn eerste indruk van Nepal? Druk, chaotisch, stoffig en mooi. Het taxi ritje ging over stenen hobbelweggetjes en drukke straten. Ik dacht dat ik in Bali wel wat gezien had wat betreft het verkeer, nou vergeet het maar! Het nieuwe vrijwilligershuis is heel leuk. Onze groep bestaat uit 14 mensen deze week en ik slaap met 5 andere meiden in een hele gezellige kamer. We hebben een kokkin die ook in dit huis woont. Ze heeft een dochtertje van drie, die ieder moment met je wil kletsen. Ik vroeg gisteren hoe ze heette en ze zei "Loewiieeees". Ik denk zoiets als Louise. In Bali waren er heel weinig Nederlandse meiden, nu een heleboel, dus dat vind ik ook wel weer leuk! Vandaag hebben we een eerste wandeling door Kathmandu gemaakt. Het is weer heel anders dan Bali, maar op de een of andere manier voel ik me hier erg op mijn gemak. Vanochtend heb ik mijn was gedaan met uitzicht over de bergen en Kathmandu :).
Ik heb het gisterenavond voor het eerst in vijf weken koud gehad! Hele bijzondere ervaring. Overdag is het hier lekker warm, zo'n 25 graden, maar 's avonds koelt het heel erg af. Gelukkig lag er op mijn bed een hele dikke deken op me te wachten :).
Morgen start de introductieweek. Ik hoop dat we veel mooie dingen vgaan zien en doen! Aan het einde van de week wordt bekend naar welk weeshuis ik ga. Ik heb er al erg heftige verhalen over gehoord van een andere vrijwilligster hier, maar daarover meer in mijn volgende blog. Ik denk dat ik me een beetje mentaal moet gaan voorbereiden op de werkwijze: "twee schone luiers per dag is meer dan genoeg...".
Veel liefs en tot de volgende,
Vera
Laatste schooldag
Hoi allemaal!
Vandaag heb ik voor de laatste keer lesgegeven. Wat gaat de tijd snel!!
Afgelopen weekend hebben we flink wat bezienswaardigheden bezocht en bekeken: Een tocht op zee waarbij we dolfijnen hebben gezien, een waterval bezocht, de 'Lake Beratan Temple' en de 'Tanah Lot Temple' gezien, genoten van het uitzicht over de rijst terassen en ten slotte een aantal galerijen/ werkplaatsen bezocht van plaatselijke kunstenaars. Het was super! Ik heb foto's toegevoegd :)
Maandagochtend was een minder leuk moment. Caroline's tijd hier in Ubud zat er op. Met een flinke brok in mijn keel heb ik haar uitgezwaaid.. Dinsdag gingen ook Marthe en Josephine weg uit Ubud. Caroline, Marthe en Josephine zijn naar het eiland Nusa Penida gegaan. Dat is hier onder de vrijwilligers erg populair, omdat je daar mee kunt helpen met het schildpadden project. Ook leuk, maar zet mij maar gewoon voor de klas :) Het was wel raar om deze meiden uit te zwaaien. In de drie weken dat we samen waren hebben we elkaar goed leren kennen en hebben we iedere mooie ervaring, dipje, enzovoort met elkaar gedeeld. Ik ga ze ontzettend missen! Gelukkig zijn er genoeg mogelijkheden om in contact te blijven met elkaar. Later meer over Caroline, want ik zie haar volgende week nog even!!
Dit was de laatste lesweek en vandaag was de laatste lesdag. Omdat Caroline maandag wegging, heb ik deze week alleen les gegeven. De thema's die we deze week behandeld hebben zijn: Clothes, animals, zinnen maken, sink or float? en mandala's maken. Vooral 'Sink or float?' was een mega succes. Ik had een plastic bak meegenomen, een fles water en atributen zoals een leeg flesje, een steen, een bloem en een pen. Ik deed ze in het water en dan mochten ze raden of het ging zinken of niet. Het was een les vol gegil en enthousiasme, erg leuk! :) Van Hidde had ik vernomen dat het leuk was om een blikje gewone cola en een blikje cola light mee te nemen. Het schijnt namelijk dat gewone cola zinkt en cola light niet. Ik had er dus helemaal zin in om dit te showen. Echter, beide blikjes bleven drijven, dus dat was toch een beetje jammer. Ik kreeg een paar vragende blikken, zo van "waarom doe je alsof er iets anders gebeurt?? Het zijn gewoon twee blikjes..." Ahum. In Nederland nog maar eens proberen! Gisteren (donderdag) heb ik de leerlingen in mijn klas ook verteld dat vandaag mijn laatste dag als hun juf zou zijn. Ze reageerden in eerste instantie teleurgesteld, maar ze leken zich redelijk snel te realiseren dat een afscheid mogelijk veel spelletjes en eventueel iets lekkers met zich mee kan brengen, dus ik kreeg al snel de vraag: "Miss, miss, oreo???". Voor degene die niet weet wat Oreo's zijn, het zijn koekjes :). Ook zeiden een aantal meisjes "Miss, miss, I will bring you a present tomorrow"....... zo lief. Het maakt me soms intens gelukkig dat ik hoor dat ze steeds meer zinnen proberen te maken. Ze zijn zo slim!! Drie weken hoorden ik continu "Toilet" en dan zag ik vervolgens de leerling naar buiten lopen. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker: "Miss, I go to toilet". Vandaag was dus de laatste dag. We hebben vooral heel veel spelletjes gespeeld en ik had voor iedere leerling een envelopje gemaakt met viltstiften, een potlood, een puntenslijper, een gum en waterballonnen. Ze mochten een voor een naar voren komen en ze gingen zowaar voor elkaar klappen, super lief! Toen was het moment daar om afscheid te nemen. Ik had me voorgenomen om er geen big deal van te maken, want ik besef dat deze leerlingen heel veel voor mij betekend hebben deze weken en dat ik slechts een van de velen ben. Toch viel het afscheid zwaarder dan verwacht. Een paar meisjes stonden snikkend in de klas en wilden niet meteen naar huis. Ik heb tekeningen en zelfs wat kleine cadeautjes gekregen. Na een dikke knuffel, oneindig veel high fives, zwaaien en 'bye' zeggen, was het dan toch echt zo. Ik heb heel lang met mijn kiezen op elkaar gestaan, om zelf niet ook te gaan staan snikken, maar in de taxi heb ik toch een traantje weggepinkt, terwijl ik een van de meisjes nog hoorde roepen: "Bye miss Vera!". Wat ga ik ze missen. Ik heb drie hele leuke weken met ze gehad en ik voel me dankbaar dat ze mijn studentjes mochten zijn :)
Dit is ook mijn laatste nachtje in het vrijwilligershuis. Ik heb deze week veel contact gehad met mijn kamergenootjes en ook dat zijn super lieve meiden. Morgen gaan we allemaal een andere kant op, maar ik vind het mooi dat onze wegen even samen mochten komen. Om nog even terug te komen op Caroline! Deze week verblijf ik in een hostel in Ubud, want ik vermaak me erg goed hier. Donderdag vertrek ik naar Denpasar en dan komt Caroline naar hetzelfde hotel. Zo kunnen we vrijdag nog een dagje door Denpasar wandelen en 's nachts samen naar het vliegveld gaan :) Als het lukt om een computer te vinden dan laat ik aankomende week nog van me horen. Zo niet, dan komt mijn volgende update vanuit Nepal! :)
Veel liefs en tot de volgende,
Vera
"I ham"
Hoi allemaal!
Afgelopen weekend zijn we met z'n zessen op pad gegaan naar Gili Air, een eiland dichtbij Bali. We werden met zoveel mogelijk mensen op een boot gezet en anderhalf uur later kwamen we aan. Op dit eiland voelde het heel anders dan op Bali zelf. Er zijn geen auto's of scooters, alles wordt gedaan met paard en wagen of op de fiets. Toen ik zag wat sommige paarden/pony's moesten trekken en tillen had ik toch wel een beetje medelijden met ze. Gelukkig worden hier geen ritjes op een ezel aangeboden, anders had ik dat toch wel een beetje lastig gevonden.. Gili Air is niet zo groot, in een uurtje of twee kan je om het eiland heenlopen. Onze accommodatie was prima voor twee nachtjes. Als je gewoon niet naar de vloer keek en niet naar het plafond ging het prima ;) Voor het eerst twee nachten met airconditioning mogen slapen!! Het was heerlijk om 's nachts om 4 uur wakker te worden, omdat ik het koud had.... We hebben op het mooie strand gelegen en genoten van de zonsondergang. Een erg leuk weekend! Op de terugweg weer met dezelfde boot. Blijkbaar is een aantal weken geleden zo'n zelfde boot in brand gevlogen, ik was erg blij dat ik dat achteraf pas te weten kwam, anders had ik waarschijnlijk vriendelijk bedankt en Gili Air niet gezien.
Maandag zijn Caroline en ik weer aan de slag gegaan met de lessen voor deze week. Maandag en dinsdag was "klokkijken" het onderwerp van de dag, verder komt deze week het klimaat en de seizoenen en het verkeer nog aan bod. De kinderen in onze klas kennen ons al vrij goed, en als ze in het begin verlegen waren, dan is dat nu echt verleden tijd. Ze noemen ons "miss", dus als ze een vraag hebben dan gaat het ongeveer zo: "Miss, miss, miss, miss, miss Vera, miss Vera?!!". En als ik dan wil weten wat de vraag is wijzen ze driftig in de richting van hun boekje of het bord. Voor wie nu denkt dat ik de leerlingen bij de eerste vier keer "miss" negeer... Haha nee, ze zijn blijkbaar gewoon gewend om je op deze manier te roepen. Caroline en ik hebben deze week iets ontdekt waar we erg om hebben gelachen. Als we een vraag stelden dacht ik vaak: Zeggen ze nou "I have" of "I am"? We zijn eens goed gaan luisteren en het blijkt dat ze her gewoon hebben samengevoegd tot "I ham". Zo van, dan zit ik altijd goed... ;) Erg leuk. Uiteraard doen we nu dus ons best om er twee verschillende zinnen van te maken. Deze week zijn we het liedje "I like the flowers" aan het oefenen. Ze vinden hem blijkbaar zo leuk dat ze al beginnen als we het klaslokaal binnenkomen. We hebben nog steeds weinig leerlingen, maar dat betekent wel dat we ze veel aandacht kunnen geven. Ik vind ze in ieder geval geweldig :)
Gisteren zijn we door het centrum van Ubud gelopen en hebben we gegeten in het Rabbit Café. Dat betekent lunchen in een tuin waar de konijnen gewoon rondwandelen. Er zaten er ook een heel aantal in hokjes, vooral de baby's, maar het was een erg mooie plek. Voor Balinese begrippen mogen deze konijntjes denk ik in hun pootjes klappen over hun leefomstandigheden :) Vorige week heb ik namelijk een hanengevecht moeten aanschouwen op weg naar de kantine. Dat was echt verschrikkelijk om te zien. Halve hanen op straat en andere dingen waarvan ik jullie de details zal besparen. Ik probeer de lokale tradities heel erg te respecteren, maar met deze vind ik dat toch nog niet zo makkelijk.
Aankomend weekend slapen we gewoon in Ubud, maar gaan we wel zaterdag en zondag overdag een Tour doen. De man van het toeristenkraampje begint tegenwoordig al te stralen als hij ons ziet aankomen ;) Waarschijnlijk omdat hij het erg waardeert dat hij zo goed verdient deze maand.
Ter afsluiting van mijn verhaal nog even een rijtje met nieuwe dingen die ik geleerd heb:
- Op maandag en woensdag is het 's avonds filmavond in een café in de straat
- Op dinsdag en donderdag is er live muziek in het andere café
- De Oreo milkshake of de aardbeiensmoothie zijn hierbij essentieel
- Het is warm en dat blijft zo
Tot de volgende!
Dha-Dha, Vera
Van 'verbs' en 'nouns' naar 'hoofd, schouders, knie en teen'
Hoi allemaal!
Afgelopen weekend heb ik met een hele club vulkaan Batur beklommen. We werden om 02:00 opgewacht bij het toeristenkraampje en kregen daar een lekker kopje thee, waar ongeveer evenveel suiker als water in zat ;) Daarna werden we in een busje naar een verzamelplaats onderaan de berg gebracht. In een soort lichtjesstoet (door alle zaklampen was dat een erg mooi gezicht) hebben we twee uur omhoog gelopen. Dat was een behoorlijk pittig stukje lopen, zeker wanneer je omhoog keek en zag hoe ver je nog mocht. Toen we bijna bovenop waren begon het langzaam een beetje lichter te worden. We waren dus op tijd voor de zonsopgang en die kwam rond zes uur. Doordat het een beetje bewolkt was kondem we de zon niet heel goed zien opkomen, maar het uitzicht was adembenemend :) We hadden het zowaar koud toen we boven waren! Een gevoel dat ik sinds dat ik op het vliegtuig stapte niet meer gehad heb. Ik ben blij dat we deze tocht gedaan hebben en vooral dat ik goede schoenen aan had getrokken! Aardig wat mensen met gympen naar beneden zien glijden... En dat is overdag al geen pretje, laat staan als je geen hand voor ogen ziet.
Na de toch wel redelijk pittige tocht en een nacht niet slapen zijn we naar Padang Bai gegaan. Daar hadden we drie kamers in een hostel gehuurd, vlakbij het strand :) De eerste kakkerlakken waren een feit! Van gekko's kijk ik al niet meer echt op, die zitten overal en behalve een aanhoudelijk geluid dat ze maken, heb je er geen last van. Van kakkerlakken ben ik een iets minder groot fan, maar gelukkig was het maar voor een nachtje! Ook op zondag zijn we naar het strand geweest. Ik weet nu dat mijn huid nog niet helemaal gewend is aan de kracht van de zon hier..... Auw.
Zondagavond zijn Caroline en ik de documenten over onze klas maar eens gaan lezen. Het is gebruikelijk dat als je stopt met een project, je een paar regels aan informatie achterlaat voor de volgende vrijwilligers. Goed geregeld! Onze voorganger had het echter wel heel serieus genomen en voor ons een paar A4'tjes achter gelaten. Inclusief telefoonnummer voor als we vragen hadden. Ik kreeg het er een beetje benauwd van. Dat ze serieus en professioneel te werk is gegaan, daar is geen twijfel over mogelijk, maar we schrokken enorm toen bleek dat ze ook al een heel lesschema voor ons had gemaakt! Haar boodschap was heel duidelijk, ga geen tijd besteden aan simpele Engelse woorden die ze al lang kennen, maar ga aan de slag met de wat lastigere grammatica! We hebben zowat liggen rollen over de vloer van het lachen, dit hadden we niet zien aankomen! We namen ons voor om de eerste lesmiddag vooral te besteden aan een goede introductie, zodat we eerst konden kijken hoe ver iedereen daadwerkelijk was.
Op maandagmiddag stonden we om half 2 te wachten voor het kantoortje van onze organisatie. Daar word je met een taxi opgehaald en naar je school toegebracht. En toen was het tijd voor de ontmoeting met onze klas....! Er zaten vier kindjes, drie meiden en een jongen, ons verwachtingsvol aan te kijken. Ons klasje bestaat uit 10 kinderen, maar het varieert iedere dag hoeveel er komen. Prima dachten wij, aan de slag met de introductie! Ik voelde nog steeds een beetje de druk om het niveau hoog te houden.. Nadat we ons voor hadden gesteld waren de leerlingen aan de beurt. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn, ze spreken nauwelijks Engels. Caroline en ik keken elkaar met grote ogen aan. Dit was toch wel de goede klas...?? Of de informatie gewoon echt niet klopte, of dat ze alles in de vakantie weer vergeten zijn weten we niet, maar we zijn gisteren maar gewoon weer met het alfaber begonnen :) De abc-song was een grote hit en de woordzoeker die we hadden gemaakt werd met luid gejuich ontvangen, erg leuk. We bedenken nu voor iedere middag die we lesgeven (van 2-4) een nieuw thema en herhalen wat van de dag ervoor. De kinderen zijn heel enthousiast en leergierig, ik ben nu al een grote fan van ze!
De volgende keer meer over wat we tot nu toe allemaal beleefd hebben met onze klas!
Liefs, Vera
P.S. Ik heb foto's toegevoegd!
