Hoi allemaal,

Maandagmiddag ben ik aangekomen in het kindertehuis. Ik werd ontvangen door een vrouwelijke manager die me een korte rondleiding gaf door het gebouw en me mijn kamer liet zien. Hele vriendelijke dame. Ik kreeg de instructie om even op adem te komen op mijn kamer en wat ik daarna kon doen bleef een beetje onduidelijk. Even rondkijken dan maar dacht ik! En toen kwam ik terecht in de wereld van 59 kinderen. Een wereld waar ik eigenlijk geen woorden voor heb, of juist te veel, maar ik ga in deze blog proberen te verwoorden wat ik deze week heb gezien en meegemaakt. Laat ik beginnen met deze zinnen. – Ik had me op heel veel dingen voorbereid. Dat het een arm weeshuis zou zijn, dat ze weinig spullen zouden hebben, dat het gebouw vervallen zou zijn, dat de kinderen naar school zouden gaan, maar dat dat wellicht niet zo heel veel voor zou stellen, eigenlijk vooral dat er in materialistisch opzicht nog veel te regelen zou zijn. Echter, ik ben er afgelopen week achter gekomen dat het tegendeel van mijn verwachtingen waar is. Het kindertehuis heeft een flink aantal sponsoren (voornamelijk echtparen uit Europa), waardoor alles aanwezig is: kleren, rugzakken, schoolspullen, computers en alle kinderen gaan naar een goede Engelstalige school of universiteit. Alles wordt gefinancierd. Ik mis alleen één heel belangrijk, bijna fundamenteel onderdeel; liefde. Daarmee kwam ik voor mezelf tot een hele pijnlijke conclusie. In materialistisch opzicht kan ik iets voor de kinderen in het tehuis betekenen, maar wat ze nodig hebben is liefde en aandacht, en dat kan ik niet voor ze kopen. Dat vond ik heel erg confronterend en maakt dat ik me regelmatig heel machteloos voel. -

Er zijn op dit moment 59 kinderen in het kindertehuis, meer meisjes dan jongens, in de leeftijd van 0-19 jaar. Er zijn ongeveer 25 a 30 kinderen in de baby/peuterleeftijd. Overdag gaan de oudere kinderen naar de kindergarten, school of universiteit. De reden dat een kind wordt afgestaan heeft vaak te maken met dat de familie de baby niet accepteert, omdat bijvoorbeeld de moeder niet getrouwd is. Op dit moment zijn er drie ‘babykamers’ met per kamer 7 tot 11 baby’s en peuters. Iedere kamer heeft een eigen Nanny. Dat is een meisje of vrouw die ook in deze kamer woont en verantwoordelijk is voor de kinderen in haar kamer. Op dit moment zijn er dus ook drie nanny’s. Een van de nanny’s is een hele lieve vrouw. Ik schat dat ze rond de 40 jaar oud is. Ze heeft een hele lieve, vriendelijke uitstaling, knuffelt af en toe met de kindjes, maakt grapjes en is streng, maar lief. Ik kan aan haar merken dat ze heel erg veel om ‘haar’ kindjes geeft. Ik heb deze week veel bij haar gezeten om haar te helpen. Als deze vrouw er niet was geweest, dan had ik vrijdagmiddag mijn spullen gepakt en was ik weggegaan en niet meer teruggekomen. Er zijn namelijk ook nog twee andere nanny’s, waar ik eigenlijk geen andere beschrijving voor heb dan dat ik ze afgelopen week met grote verbazing, frustratie en woede heb geobserveerd. Een van de twee nanny’s is zelf 17 jaar oud. Nou is daar helemaal niks mis mee, maar wel met het feit dat ze werkelijk geen idee lijkt te hebben wat ze aan het doen is. Dinsdag waren er op haar kamer twee peuters die elkaar tot bloedens toe gebeten hadden. Toen ik gehuil hoorde en ging kijken schrok ik heel erg en riep ik haar. Ze wierp een blik in de kamer, zag de bebloede lip, haalde haar schouders op en liep toen weer weg. En daar zat ik toen met twee snikkende peuters. Ze reageert niet op huilende kinderen en ze lijkt altijd overal te zijn, behalve bij de kindjes die haar roepen. Dan is er nog de derde nanny. Haar gedrag vond ik misschien nog wel het meest schokkend. Kindjes aan hun haren/armen omhoog trekken, het lijkt voor haar de normaalste zaak van de wereld, om ze vervolgens ergens neer te gooien. En helaas is dit laatste geen woordspeling, maar iets wat ze echt doet. Wanneer er een kindje huilt krijgt hij/zij een mep in het gezicht en de baby’s van haar kamer hebben zo’n luieruitslag, dat de huid helemaal open is. Na dat ik dit gezien had, waren er op dinsdagochtend nog maar twee uur voorbij.

Toen ik maandagmiddag aankwam en kennismaakte met de kindjes, vond ik dat ze niet zo lekker roken. Ik was dus ook heel blij toen ik hoorde dat we de baby’s en peuters gingen wassen. Hoe gaat dat in zijn werk? Het kindertehuis heeft een groot dakterras waar alle kindjes op een kleed worden gelegd of gezet, in de zon. Een voor een worden ze dan naar de wasplek gebracht. Dat houdt bij de baby’s in dat ze op hun buik op een natte handdoek gelegd worden en dat er een paar bakken water overheen worden gegooid. Als de baby geluk heeft dan kan hij zijn hoofdje optillen om adem te halen, anders is het even een momentje van paniek voor ze. Daarna worden ze terug op het kleed in de zon gelegd. Toen kwam de volgende verbazing weer. In Nederland smeren ze baby’s in met zonnebrand, ze komen niet te lang in de zon en als het te warm wordt dan krijgen ze een zonnehoedje of een parasolletje boven hun hoofdje. In het kindertehuis worden de baby’s ingesmeerd met olie, om vervolgens zeker anderhalf uur in de zon te liggen bakken. Ook dit tafereel speelde zich af op dinsdag. Na anderhalf uur in de zon te hebben gezeten, mochten de kindjes eindelijk naar binnen. Ik kreeg een baby’tje in mijn armen gedrukt die ik naar de kamer moest brengen; “Sister, you baby to room”. Toen stond ik daar in die kamer, met een Nepalees meisje van drie maanden oud in mijn armen, die me met kleine, bruine oogjes aankeek en mijn vinger vast pakte. En toen kwam alles even heel hard binnen.

Ik heb de afgelopen week bijna iedere dag wel even een moment gehad dat ik me even een paar minuten terugtrok op mijn kamer. Gewoon om even te huilen of te laten bezinken wat ik had gezien. De harde manier van omgaan met de kinderen doet me erg pijn en ben ik niet gewend. Ik had ballonnen meegenomen die goed van pad komen tijdens de uren in de zon op het dakterras ’s ochtends. Echter ging een van de nanny’s er meteen bovenop zitten. Toen ik heel veel lipjes zag trillen heb ik toch even verbaasd gevraagd wat de reden daarvoor was. Ik weet vanaf nu dat balonnen niet zijn toegestaan, want dan gaan de peuters vechten. Leren samen te spelen is er dus niet echt bij. Maar ik heb uiteraard een plan B bedacht. In mijn backpack vond ik een heleboel stickervelletjes. Die heb ik de volgende ochtend uitgedeeld, want daar kon die nanny lekker niet op gaan zitten! Begrijp me niet verkeerd, ik probeer te nanny’s zeker te vriend te houden, maar van peuters verwachten dat ze een paar uur op een kleed blijven zitten is onbegonnen werk.

De afgelopen week in het kindertehuis was zwaar, maar ik wil de laatste alinea van mijn blog eigenlijk vooral besteden aan de leuke momenten, want die waren er ook! Iedereen die me een beetje kent weet hoeveel plezier ik haal uit spelen/aandacht geven aan kleine kindjes (en ook de grotere hoor). Ik fungeer ’s ochtends op dat kleed vaak als permanente hangplek voor peuters en daar geniet ik van. Liedjes zingen, gekke bekken trekken en spelletjes bedenken, ik vind het ontzettend leuk. De nanny waarbij ik veel op de kamer ben heet Laxmi. Zij heeft twee kleine meisjes (baby) op de kamer; Anandita en Maya. Ik heb het idee dat ze mijn gezicht beginnen te herkennen, want tegen het einde van de week kreeg ik van beide dames allebei een glimlach. Wat was het hoogtepunt van mijn dag? Nou dat

Ik heb in deze blog nog niet zoveel aandacht besteed aan de oudere kinderen. Zij gaan wat meer hun eigen gang, maar ik probeer ’s middags en ’ s avonds als ze huiswerk aan het maken zijn gezellig bij ze te zitten. Ze zijn allemaal ontzettend nieuwsgierig en vooral de oudere meiden, tussen de 16 en 19 willen alles van me weten. Ze hebben nu ontdekt dat ik een vriend heb en dat vinden ze enorm interessant. Zo weet ik nu dus ook wie van de meiden een vriendje heeft; “Don’t tell the manager”. Het zijn hilarische gesprekken. Ik heb zoveel persoonlijke verhalen gehoord van met name de oudere meiden hier, dat ik daar deze week een aparte blog aan wil besteden.

Het is een nogal negatieve blog geworden, maar ik wilde aan jullie vertellen hoe mijn ervaring was deze week. Ik zie niet op tegen de aankomende twee weken, omdat ik nu beter voorbereid ben, maar vooral ook omdat ik ondanks alles heel dankbaar ben dat ik het leven van deze kinderen voor heel even mag volgen.

Veel liefs en tot de volgende,

Vera