Hoi allemaal!

Er is alweer bijna een einde gekomen aan de tweede week in het kindertehuis hier. Afgelopen weekend ben ik op vrijdagavond teruggegaan naar het vrijwilligershuis. Het was heel fijn om iedereen weer even te zien, verhalen te delen met elkaar en om met Louis te kletsen. Op zaterdagochtend ben ik met vier andere vrijwilligers naar Chitwan gegaan. Een plaats in het zuiden van Nepal die bekend staat om de safaritochten en olifantenritjes. Zaterdagochtend vertrokken we rond een uur of zes en we hebben zo’n zes a zeven uur in een bus gezeten. Laat ik over de rit ernaartoe maar niet teveel vertellen, want als ik weer over ravijnen begin krijgen sommigen van jullie misschien weer buikpijn

Het was een heel tof weekend, waar ik erg veel energie uit heb gehaald om er weer tegenaan te gaan deze week! Olifanten gezien en er ook op gezeten, maar dat vond ik na een paar minuten zo zielig dat ik er snel weer afgegaan ben en vriendelijk heb bedankt voor een olifantenritje. Het klonk allemaal heel leuk, olifanten wassen. Wij dachten dat het een fijn moment zou zijn voor de olifant, maar eigenlijk bleek het een erg populair toeristenuitje te zijn waarbij de olifant in zijn buik geprikt wordt als hij de toeristen niet vaak genoeg nat spettert. Nu hoor ik sommigen van jullie denken…. Had je dat niet eerder kunnen bedenken? Tja, bij nader inzien wel… Ik heb de olifant een extra dikke knuffel gegeven, want ik besefte dat ik een van de vele toeristen was die hieraan meedeed. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik ooit op een olifant gezeten heb! En dat het daarbij blijft. Verder hebben we tijdens de safaritochten nog een neushoorn en krokodillen gezien en net een tijger gemist… maar daardoor niet minder plezier gehad!

Deze week was ik niet de enige vrijwilliger in het kindertehuis. Er is een Frans meisje teruggekomen van een weekje er op uit te zijn geweest. Ze is hier al voor drie maanden en blijft tot eind december. Het was heel fijn om samen te kunnen werken na eerst een weekje in het diepe te zijn gegooid. We hebben veel kunnen praten over de gang van zaken en het was fijn om met iemand van gedachten te wisselen. Ik wist deze week ook al wat beter wat mijn taken waren, dus dat was fijn.

Er waren deze week genoeg momenten dat ik weer even moest slikken, maar ik heb ook erg veel gelachen om alle grappen die kinderen uithalen en leuke momenten gehad. Zo had Laxmi (een van de nanny’s) het idee om even thee te gaan drinken. Daar zat ik toen, op de grond, met vijf peuters om me heen en een bak rijst in mijn handen om te geven. Laxmi was nog maar net weg of ze namen het er even van. De rijst zat overal, de gordijnrails viel naar beneden, omdat ik net te laat was om een peuter uit de gordijnen te vissen en denk maar niet dat ze op dat moment Engels verstonden….. Ik schaamde me kapot! Snel alles opgeruimd en toen Laxmi weer terugkwam lachte ik even leuk als de peuters deden, alsof er in dat kwartier niks geks was gebeurd.

Omdat ik de oudere meiden hier eigenlijk alleen huiswerk zie maken en ik dit weekend toch in het kindertehuis blijf dacht ik, het is tijd voor iets leuks! Ik heb wat make-up, nagellak, snoepjes en chips ingeslagen en morgenmiddag is het tijd voor even een gezellige meidenmiddag! Ik hoop dat ze het leuk vinden

Een van de meiden heeft vaak een boxje met muziek bij zich, dus ik heb haar gevraagd om te zorgen voor wat achtergrondgeluid, die verantwoordelijkheid vond ze geloof ik wel leuk. Meiden van een jaar of 16 zijn hier echt niet heel veel anders dan in Nederland. Een belangrijk verschil is alleen dat het bijvoorbeeld voor deze meiden een uitzondering is om te snoepen of make-up te gebruiken, want eigen geld hebben ze niet. Ik merkte ook dat veel meiden graag hun verhaal willen doen. Niet alleen praten over jongens en school, maar ook meer over zichzelf en hoe ze het vinden in het kindertehuis. Om ze wat meer in de picture te zetten heb ik bedacht om alle meiden die dat willen/leuk vinden te gaan interviewen. Geen gigantisch lange vragenlijst, gewoon een aantal om ze te laten weten dat ik oprecht geïnteresseerd ben in ze. Ik ga bijvoorbeeld vragen of ze weten waarom ze zijn afgestaan en wat ze daar van vinden, tot wat ze willen worden. Ik denk dat ik afsluit met de vraag “What is your biggest wish?”. Dat kan nog wel eens interessante antwoorden opleveren.

In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik al aardig wat persoonlijke verhalen heb gehoord. Zo weet ik bijvoorbeeld van een aantal meiden al dat ze hier samen met een broertje of zusje zijn gekomen en dat die soms wel zijn geadopteerd en zij zelf niet. Ik vroeg aan een van de oudere meiden waarom zei dan niet ook was geadopteerd en toen zei ze: “Het gezin uit Frankrijk wilde alleen een klein kindje, dus ik was al te oud”. Ik kan het me niet eens voorstellen dat Luc en ik uit elkaar zouden zijn gehaald. Ik vroeg ook aan dit meisje of ze zich kon herinneren dat ze afscheid moest nemen en bij haar antwoord kreeg ik echt even kippenvel. Ze zei: “Ik had wel gezien dat er mensen voor een kindje kwamen kijken, maar ik merkte pas een paar dagen later dat ze mijn zusje hadden meegenomen. Ik heb nooit afscheid genomen”. Toen me dat verteld werd was ik even stil. Wat zeg je op zo’n moment…? Een ander meisje had min of meer dezelfde situatie, maar zij sprak haar zusje een aantal keer per jaar. Een ander meisje vertelde weer dat ze bijna was geadopteerd, maar toen haar moeder toestemming moest geven weigerde die dat. Ze was toen twee en nu achttien jaar oud en ze zei: “Na het tegenhouden van de adoptie heb ik nooit meer iets van mijn moeder gehoord, ik zal haar nooit vergeven”. De meiden die ik op dat moment sprak, sloten zich allemaal bij haar aan. Ze hadden allemaal liever geadopteerd willen worden, want “dan was het beter geweest dan nu”.

Het is vandaag vrijdag, dus dat betekent dat de baby’tjes al ruim anderhalve week niet gewassen zijn. Ik weet van de andere vrijwilliger namelijk dat dit in het weekend niet gebeurd is. Dat ik baby’s bijna knuffel met mijn neus dicht is weer even zo’n moment dat ik herinnerd wordt aan waar ik ben. Wel heb ik deze week wat meer plezier en lachende gezichtjes gezien. Nu de andere vrijwilliger terug is zorgen we er voor dat iedere ‘babygroep’ (de peuters daarvan) iedere dag een halfuur in de speelkamer mag spelen. De speelkamer bestaat nog niet zo lang, maar is geopend door sponsoren die speelgoed hebben gegeven en een kamer hebben geschilderd en ingericht. Het is een erg leuke plek. We proberen ook de nanny’s uit te nodigen om mee te spelen. Dat levert leuke momenten op. Ik ben nog steeds een hele grote Laxmi fan (zij is de oudste nanny). Ik zou haar graag willen vertellen hoe erg ik haar bewonder. Mijn waardering begrijpt ze wel, maar we communiceren niet met taal. Mijn Nepalees is even goed als haar Engels. Tijdens mijn opleiding heb ik veel geleerd over hoe belangrijk de hechting tussen een kind en de opvoeder is. Vooral in de eerste levensjaren. Dankzij deze vrouw groeien de kinderen in haar kamer denk ik nog heel gezond op. Het is heel apart, maar ik zie ook echt een verschil tussen de peuters in de kamer van Laxmi en de peuters in de kamer van de andere nanny’s. Ook als ik niet door mijn “Laxmi-is-geweldig-bril” kijk. Ze lijken een soort van continu gedesoriënteerd ze komen niet echt tot spelen. In tegenstelling tot de peuters in Laxmi’s kamer, die daarbij minder hulp nodig lijken te hebben. Vanuit de pedagogiek vind ik het heel interessant om dit allemaal te observeren, maar ik zou het heel graag anders zien.

Ik ben bezig met het uploaden van foto’s van het kindertehuis en de kinderen zelf, maar het kost nogal wat tijd wegens de soms beperkte verbinding. Er is in ieder geval vast een kleine selectie te vinden onder het kopje “children’s home” bij de foto’s. Tenslotte wil ik iedereen nog even bedanken die me een reactie/bericht/appje heeft gestuurd na het lezen van mijn vorige blog. Dat heeft me erg goed gedaan, dankjulliewel.

Veel liefs en tot de volgende,

Vera